Dit is het verhaal van Jason (25), een getraumatiseerde jongen die dagelijks moest toekijken hoe kinderen in de isoleercel belanden. Na veertien jaar is er nog altijd woede, verdriet en pijn.

"Ik wilde een einde maken aan mijn leven. De pijn van weerloze kinderen kon ik niet langer meer verdragen." Het was een doordeweekse zomeravond. De toen elfjarige Jason lag trillend in zijn bed. Zijn kussen was nat van het huilen. Het geluid van schreeuwende kinderen was oorverdovend. "Het gegil om hulp ging door merg en been. Ik stapte uit mijn bed om te kijken wat er aan de hand was." Hij wist dat wat hij daar zag, nooit meer van zijn netvlies kon krijgen: kinderen werden tegen de grond gedrukt en hardhandig in eenzaamheid opgesloten. Dit leed móést stoppen.

LEES ALLE ARTIKELEN GRATIS

Onafhankelijke journalistiek is essentieel om een snel veranderende wereld te kunnen begrijpen. Daarom is een platform van nieuwe makers belangrijk. Vind jij dat ook? Steun ons dan door lid te worden of met een financiële bijdrage.

Word gratis lid Investeer in ons

Al ingeschreven voor onze nieuwsbrief en/of in ons geinvesteerd? Vul je e-mailadres is om toegang te krijgen.