Zelf groeide hij op in Asmara: de hoofdstad van Eritrea en op zijn tocht naar Europa verbleef hij ruim een jaar in buurland Soedan. Sinds twee maanden verblijft hij onder de metro overkapping bij Stalingrad in Parijs. Daar barsten nu en dan vechtpartijen los. Afghanen en Ethiopiërs die verstrengeld raken in een woordenwisseling over discriminatie bij het verdelen van spullen, waarna er iets geroepen wordt over het neuken van een moeder...
De omstandigheden zijn zwaar en veel mannen gespannen, dus binnen de kortste keren vliegen stoelen in de rondte. Liggend op zijn matras hoopt hij dat de rondvliegende flessen en stoelpoten hem dan niet raken. Uiteindelijk maakt de Franse politie met traangas een einde aan de gevechten.

“Ik kom naar Europa voor vrede, dus ik vecht niet mee.” Er tussen zitten is natuurlijk niet prettig, maar zijn alternatief is erger: “In Eritrea heerst een dictator: alle jongeren moeten voor onbepaalde tijd onbetaald en loodzwaar werk doen. Je moet in dienst zodra je klaar bent met school, dus ik ben gevlucht voor die tijd.”
Op de foto wil hij niet, zelfs niet met één oog. De invloed die de geheime dienst van Eritrea ook buiten het land kan hebben maakt hem zeer voorzichtig. “Hier in Europa valt dat mee hoor, maar ik vind foto’s gewoon niet prettig.” Als enig kind wil hij zijn alleen achtergebleven moeder ook op geen enkele manier in gevaar brengen.

“In Soedan moest ik continu opletten dat onze geheime dienst me niet vond en terugbracht naar Eritrea. Als dat gebeurt, word je in een gevangenis onder de grond gestopt. Mensen komen daar niet meer uit of zijn gek of blind als ze terugkeren.”

Voorlopig heeft hij zich nog niet gemeld bij de Franse overheid, omdat hij overweegt verder te reizen naar een ander land. “Ik had dromen over Europa en hoopte dat ik hier kon gaan studeren voor ingenieur. Maar nu ik dit zie, voel ik me een beetje hopeloos.”