De trein hobbelt al zo’n zeven uur onverminderd door de woestijn. Soms schieten er beige-gekleurde dorpjes langs, maar vooral zien we zand met in de verte een bergkam, waar inmiddels de zon achter is verdwenen. We rijden door complete duisternis als ik een hap neem van het broodje ‘kuku sabzi’ -een soort omelet met spinazie en kruiden- die onze coupegenoot ons net aan heeft geboden. We proberen de afgelopen uren in zeer gebrekkig Engels gesprekken te voeren met Reza en Ali, twee zakenmannen uit Kerman, en dat gaat ons best goed af.

Met behulp van tekeningen en handgebaren zijn we druk in gesprek als de trein stopt. Na een paar minuten kijken Reza en Ali elkaar verschrikt aan en staan haastig op. ‘We have to go’. Vragend kijken we terug. Kerman is nog zo’n 8 uur rijden. Ze maken een gebaar met beide handen van boven naar beneden; ‘pray’.

LEES ALLE ARTIKELEN GRATIS

Onafhankelijke journalistiek is essentieel om een snel veranderende wereld te kunnen begrijpen. Daarom is een platform van nieuwe makers belangrijk. Vind jij dat ook? Steun ons dan door lid te worden of met een financiële bijdrage.

Word gratis lid Investeer in ons

Al ingeschreven voor onze nieuwsbrief en/of in ons geinvesteerd? Vul je e-mailadres is om toegang te krijgen.