De wachtruimte van studio Petrichor is krap twaalf vierkante meter. De naam duidt op de geur van regen na een periode van droogte. Tussen een bankje en een paar stoelen staat een tafeltje met daarop enkele mappen gevuld met tatoeagevoorbeelden. Aan de wand hangen ingelijste certificaten en krantenknipsels. Een kast vol cassettebandjes staat tegen de muur die de kamer scheidt van de praktijkruimte. Uit een speaker klinkt luide muziek. Anneke kan zich hier blijkbaar goed op concentreren. Ze zit op een krukje, de bril op het puntje van haar neus en het haar opgestoken. De pen raakt de huid van Ayyu, een knappe jongedame van 24. De inkt heeft al een flink deel van haar lichaam veroverd. “Te veel, want wat heb je straks nog te wensen?”, zegt Anneke later. “Maar ze wil het graag.” Een stripfiguur wordt op de linker bovenarm van Ayyu gezet terwijl ze nonchalant een blik op haar smartphone werpt. Ze ondergaat het als een dagelijks ritueel. Ayyu, afkomstig van Bali, was hindoeïstisch maar werd na het huwelijk katholiek. Haar man en kindje van negen maanden kijken aandachtig mee over de schouder van Anneke.